Hep o şarkı -Yakup Kadri Karaosmanoğlu

Romanı okurken çok keyif aldım ,bir dönemin yaşayışına,geleneklerine,sevgilerin nasıl olduğuna ve insanların aralarındaki bağların nasıl kurulduğuna değiniyor .Sosyal içerikli bir roman.Klasik romanları seven eski dönemlerin üzerine kurulmuş aşk romanı aranıyorsa bu romanı tavsiye ederdim.Gerçi aşk da ne aşk ama bir yanında da acı var.Okunası bir roman.Keyifli okumalarınız olsun....

*Münire karakteri romanı kendi ağzından “ roman yazan bir kişi” sıfatıyla yazdığı için “roman” sözcüğü sık sık geçiyor. Adeta yazar roman içinde roman yaratıyor:



“Bu ses bana, gecenin ilerlemiş bir saatinde el etek çekildikten sonra, pes perdeden, hep o şarkıyı söylemekte devam ediyordu.” (s31)
“Bende bu roman okuma merakı bende pek genç yaşımdan beri başlamıştır” (s11)

“Hatta söze bazı hissi romanların bazılarında görüp beğendiğim üzere şunlara benzer bir takım cümleler ile başlamak hevesine düştüm.” (s12-13)

“Her romancı mutlaka kendi başından geçenleri yazmaz veya kahramanlarına mutlaka yakından tanıdıklarının hüviyetini  vermez ama, bahsettiği vakalarla insanları bize, -ne bileyim ben nasıl-hakikatte olmuş şeyler ve görülmüş kimseler gibi anlatmayı bilir.” (s14)

“Kış gelip çatıp da konağa taşındığımız günden itibaren, hazin sergüzeştlerini Avrupa romanlarında okuduğu, manastıra kapatılmış kızlardan bir farkım kalmazdı.” (s42)

“Hey acemi romancı; hikayenin sonunda söyleyeceğin şeyleri gene başa aldın. Hele dur; şu cehennem dediğin Nafi Mollalar’ın konağında neler gördün, neler geçirdin onları anlatmağa başla bakalım.” (s45)

“Canım; böyle de roman mı olur? Böyle hissi roman mı yazılır?” (s52)

“Bir roman ya hazindir, ya komik.” (s53)

“Ah, nerede ise size romanımın sonunu açıklayıverecektim.” (s54)

“Dikkat edin, asıl romanım şimdi başlıyor.” (s67)

“Romanlar ise bana, yoldan çıkan kadınların er geç büyük bir hüsrana uğradıklarını gösteriyordu.” (s75)

“Kahvaltımı- gerçi hiç lüzumunu hissetmeden ve tadını almadan- orada ediyordum ve bir müddet, uzun, uzun bir müddet denize, bahçeye, bahçenin yıkık rıhtımına baktıktan sonra elime romanımı alıp okumaya çalışıyordum.” (s129)

“Bundan üç dört yıl evvel, bir yaz sabahı, bilmem neden, bilmem hangi hisse kapılarak –serde romancılık var ya- halamın yalısından bir sandala atlayarak o yangın yerini görmeye gittim.” ( s144)

“Roman, kanaviçe.” (s148)

“ Bir aşkın, bir uzun aşkın böyle bir hayal sükutu ile bittiği nerede, ne zaman, hangi romanda görülmüştü?” (s168)

“Benim romanım zaten kendi kendimle böyle bir konuşma halinde başlamamış mıydı?” (s169)

romanın içinde benim de yaşadığım beykoz kanlıca gibi semtler sıkça geçiyor oraların şuandaki hallerini bildiğim için gözümde canlandırarak okudum Cemil beyin kanlıcadaki sahildeki eve yanaşması sonra gezdikleri yerler beykoza doğru paşabahçeye doğru açılmalar falan harikaydı benim için

*Dönemin bildiğim İstanbul semtlerinin sözü sık sık geçiyor: 

Beykoz, Kanlıca, Bebek, Kandilli, Emirgan, Baltalimanı, Laleli, Vefa, Bağlarbaşı, Beşiktaş, Şehzadebaşı, Divanyolu, Çarşıkapısı, Beyazıt, Direklerarası, Cihangir, Sarıyer, Çamlıca, Adalar, Kanlıca, Çubuklu, Hisar, Fazlıpaşa, Galata, Mahmutpaşa, Sütlüce gibi. Bir nevi roman İstanbul rehberi gibi.