Vladimir Mayakovsky’nin Son Şiiri
Geride bıraktığı kısa vasiyet yazısı intihar ettiğinde masanın üzerinde duruyordu, son şiiri ise (muhtemelen aynı gece ve hemen hemen aynı saatlerde kaleme aldığı şiir) ceketinin cebinde bulundu. Giderken hüznün, ölümün, şiirin rengini, sırrını avucunda sıkı sıkıya tuttuğu gibi tuttu son dizelerini, kalbinin üstünde. Ondan sonra geceler yine aynı, kederler aynı ve şairi, yazarı, ressamı kuşatan zorluklar da aynı, bütün bu zorluklara göğüs geren içtenlikli tüm kalemlerle beraber yeryüzünün bir yığın hapishanesinde hiç yere tutuklu kalan yazarlar-şairler yeryüzünün en cesur varoluşlarıdır, günlük yüzeysellikler, pop köşe kapmaca oyuncuları ve politik gayya kuyusuna sözde iblis taşı atanlar, gazete köşelerinden durmaksızın beyinleri zehirleyenler, hakikatin yer yer ırzına geçenler değil! Cesaret kavramı öyle ulu orta harcı alem bir sözcük değil, hele ki günümüzün güç, iktidar yalakası, ya da sözde karşıtı, müptelası müptezeller için harcanılacak türden hiç değil..Üzgünüz, ama öyle! Biz yine de Mayakovsy’nin aşk kayığının akıbetini anımsayarak, onun yüce anısına, son şiirini hep beraber bir kez daha okuyalım.. / Poetic Mind
Saat dokuzu geçiyor,
Yatağa girmiş olmalısın
Gece boyunca
Saman yolu gümüş nehirde akıyor,
Acelem yok,
Seni uyandırmaya ya da merakta bırakmaya
Söyledikleri gibi dosya kapandı.
Aşk kayığı günlük melal (dalgalarıyla) parçalandı
Şimdi ben ve sen o sessizleriz artık
Kar-Zarar tasası, yarası ve kederi de neyin nesi?
İzle, evrene çöken sessizliği,
Yıldızların hürmetine gece gökyüzünü nasıl da kaplıyor.
Böylesi saatlerde insan yerinden kalkarak,
Tarihe karşı
yaratılışın görüntüsü ve yüzyıllara karşı söylemde bulunmak ister.
Şiir: Vladimir Mayakosky
Çev. Poetic Mind
harkulade kitaplar bunlar canım :)
YanıtlaSil