Lâ: Sonsuzluk Hecesi /Nazan Bekiroğlu

İlk ses, ilk kelime, ilk cümle, ilk yalnızlık duygusu, ilk erkek, ilk kadın, ilk aşk, ilk günah, ilk gaflet, ilk tevbe, ilk affediliş, ilk affediş, ilk gözyaşı, ilk tebessüm, ilk dokunuş, ilk yalan, ilk kayıp, ilk sürgün, ilk hata, ilk kırılış, ilk hüzün, ilk susayış, ilk acıkış, ilk sefa, ilk cefa, ilk yara, ilk tadış, ilk uyku, ilk rüya, ilk hastalık, ilk nimet, ilk ekmek, ilk kan, ilk sevişme, ilk kan, ilk anne, ilk bebek, ilk baba, ilk öpüş, ilk hırs, ilk kin, ilk edep, ilk edepsizlik, ilk dikbaşlılık, ilk kendini beğenme, ilk kibir, ilk ahde vefasızlık, ilk kurban, ilk terk ediş, ilk cinayet, ilk mezar, Azrail’in ilk görevi, bir oğlun babadan evvel ilk ölüşü, bir annenin evladını ilk defa yitirişi, ilk ölüm acısı, ilk vicdan azabı, bir kardeşin diğerini ilk kez öldürüşü… ve ilginçtir, hem ilkken hem de son olan ilk şey: cennette işlenen ilk/son günah.

Okuduğum kitap öyle bir çırpıda okunabilecek bir kitap değil adım adım ilerlemek gerekiyor böyle insanın beynine kazıyarak ilerleyesi geliyor her Rabbim kelimesinde sizde Rabbim diyorsunuz her ağlayışta her yasak şeyler anlatıldığında kendinizden pay biçerek düşündürüyor sizi.Sıkmadan bunaltmadan dini bilgiler vermiş yazar bilmediğim çoğu şeyi de bu kitapta öğrendim ben ,hem nazım hem şiir türünde bir eser.

Anlatmaya anlatamıyorum bile gece 2 de bitti kitabım öyle daldım ki bırakamadım elimden ne olursa olsun sonunu merak ediyordum çünkü.

Okumamış tüm arkadaşlarıma şiddetle tavsiye ediyorum.Şiddetle tavsiye olur mu oluyor işte :)

Bakış açım değişti diyemem ben zaten aynı bakış açılarındaydım ama şu dünyaya nasıl geldiğimizi,gelme amacımızın ne olduğunu Adem ve Havvanın yaradılışından ve yaşadıklarından öğrendim beni bu dünyayı sorgulamaya itti de diyebilirim kitap.

Bekiroğlu, şekil üzerinde bilgi verirken, “romanla mesnevi arasına düşmüş bir kalemle hikaye ettim” der. Aslında, tam da bu noktada Bekiroğlu’nun eseri de roman değil, anlatıdır. 

Eksisi: Fazlaca betimlemenin olduğu bölümler vardı yani o kısımlar daha duru daha az tutulabilirdi bence.



Alıntıladıklarım


“İnsan olan her hesabı aşar da bir kendi sözcüklerinin ağırlığı altında ezilir.”


“Aklın almıyorsa, dedi, Adem, ey oğul, kalbine de mi sığmıyor?”


”Düştüm. Düşenin dostu Allah. Tut elimden kaldır beni…”



Bulmanın en sağlam yolu kaybetmek aslında.    

Ama aşk çok ağırdı. İkisinin de , aşkı tek başına taşıması mümkün olmayınca,ikisinin zembili de aşkı bir başına kaldıramayınca,bölüştüler yükü yarısını Âdem sırtlandı,aşkın yarısı Havva'ya kaldı. Nazan Bekiroğlu \LA (Sonsuzluk Hecesi)

"...Söyle, dedi Kabil, neden? Neden bana bu tutkuyu, bu arzuyu verdi? Ben'imin benliğini o arzuda seyrettirdi. Sonra da beni ben yapan yanımı koparıp atmamı istedi? Benimle Sidre'nin arasına ezelde o şeyi koyan kim? Sonra tutup, vazgeç, giyen kim? Bana bu nefsi veren, bu isteği, bu hevesi hamuruma katan, sonucundan niye beni sorumlu tutuyor? Kim kimi suçluyor?..."

"...Aşkının neyin üzerinde değil neyin altında durduğuna dikkat et. Sıralamana itibar et. Aşkı nefisten o zaman ayırırsın. Nefsinin altında bıraktıkların kadar eksik, üzerine koyabildiklerin kadar fazlasındır ancak..."

“… Ben kadınım, dedi Havva, ama bu benim sıfatım. Adımı henüz bilmiyorum. Sonra döndü Adem’e, aklına bir şey gelmişti. Sesi, bengisular gibiydi. Bana, dedi, bir isim ver, varlığım olsun. Durdu, aklından yeni bir şey geçti. Bana, dedi, sen isim ver, varlığım senin olsun. Bana öyle bir isim ver ki senin adının yanında dursun. Seni anan beni de ansın. Seni hatırlayan beni hatırlamadan olmasın. Bir ‘ile’ koy aramıza bizi birbirimize bağlasın…”