Atalay Demirci şiiri

Deniz Taşı

Gidiyorum iste çekmeye sensizligi
bir gül bile veremeden sana.
doyasıya tutamadan ellerini
bir kez olsun bakmadan gözlerinin içine
bir kez olsun sarılmadan doyasıya gidiyorum.
elimde bir deniz tası
beynimin tüm yoları seninle kaplı
kalbim esirin olmus ama;
otobüsün penceresinde benimlesin aslında.
ve ben ilk defa aglayarak gülümsüyorum
yoksun artık yanımda ama
kanımda dolasıyorsun
tüm vücudumu aslında...
seni sensiz yasamaya gidiyorum Ankara’ya
sen olmayacaksın ama
ben yalnız seninle konusacagım
bir ihtimalle çıktıgım bu yolda
ömür tüketmeye razıyım.
yasamayan bilmez bu duyguyu
için kaynar durduramazsın,
gözyaslarının hepsi birden çıkmıstır yola
ama kaza yaparlar yarı yolda.
yani güzelim aglayamazsın
içine akıtırsın tüm kahırlarını
ve içli bir of 'tan baskasi gelmez elinden...
iste gülüm;
sensiz gelen ilk günün günesi,
tıpkı gözlerindeki ısık gibi.
yan tarafımda annesinin kucagında
bir bebek var daha ayında.
inanir mısın;
en fazla senin kadar masum bakabiliyor.
herkes uyuyor yar otobüste
bebek bana
ben bebege bakıyorum
ve ben; 

sabahın otobüse gelmesiyle
anlıyorum ki sana asık oluyorum…